Jeetje, alweer het december nummer. 2013: een jaar dat bij mij niet de boeken in gaat als het allermakkelijkste. Maar wel een jaar waarin ik weer eens gemerkt heb hoeveel lieve mensen ik om me heen heb. En hoe fijn zo’n sociaal vangnet is, als je het eventjes niet meer ziet zitten. En het jaar waarin de LINDA. Foundation het licht ziet, de stichting die hopelijk het sociale vangnet gaat worden voor Nederlandse moeders die het in financieel opzicht heel erg moeilijk hebben. Mijn leven is, op wat dieptepunten na, een heel fijn en kleurrijk cadeautje: gelukkige jeugd, liefhebbende ouders, mooie vriendschappen, spannend werk, grote liefdes, fantastische kinderen (God, wat was ik trots toen ze zo mooi speechten op de begrafenis van hun opa), veel gereisd, veel meegemaakt, veel gelachen, veel genoten, hard gewerkt, veel verdiend. Van dat laatste had ik weleens last. Dat een hersenchirurg die negen jaar gestudeerd heeft en levens redt een prachtig salaris heeft, vind ik volkomen normaal en meer dan terecht. Dat ik met een gezellig potje amusement op televisie, het leukste blad van Nederland en hier en daar een film of een serie meer verdien dan die chirurg voelt soms best raar. Vooral de tien jaar waarin ik in Duitsland populair was, heb ik bedragen ontvangen waarvan ik zelf dacht: gaat dit wel over mij, ik ben toch geen voetballer? Ik heb hard genoeg gewerkt (tachtig uur in de week was volkomen normaal voordat ik kinderen kreeg) om mezelf dat mooie huis, die lekkere auto en financiële vrijheid om leuke dingen te doen te gunnen, maar ergens komt de vraag: wat doe je met het geld dat je niet nodig hebt voor een fijn leven en een mooie toekomst voor je kinderen? Het eerste idee dat dan opkomt is natuurlijk om het aan een goed doel te geven. Maar vrij snel daarna kwam het idee om zelf iets op te zetten en te proberen met mijn opgebouwde netwerk en bekendheid van dat geld méér geld te maken en zo een eigen goed doel te creëren. Ongeveer op hetzelfde moment kwam het rapport van de Kinderombudsman dat waarschuwde voor de groeiende armoede in Nederland waar vooral kinderen ernstig de dupe van zijn.
Eén op de negen kinderen groeit op in armoede, was de conclusie. Eén op de negen! In Nederland! In Amsterdam zelfs één op de vier.
Armoede is natuurlijk een relatief begrip. Als je in Burkina Fasso een dak boven je hoofd hebt en elke dag iets te eten hebt, ben je hartstikke rijk. Hier in Nederland is er altijd wel een dak en dankzij het goede werk van de Voedselbank gelukkig ook bijna altijd wel iets te eten, maar toch gaat het hier wel degelijk over armoede. Armoede is een situatie waarin sprake is van onvoldoende middelen, waardoor mensen zijn uitgesloten van een levensstandaard die in hun samenleving als minimaal wordt gezien. Je kinderen niet elke dag een warme maaltijd kunnen serveren is zo’n voorbeeld en dat komt echt veel voor in Nederland. Je kinderen zonder ontbijt naar school moeten sturen en zonder iets lekkers in de schooltas ook.
Geen geld hebben voor een traktatie op school en je jarige kind uit schaamte ziek melden – echt, het gebeurt geregeld.
Je kind niet naar een feestje kunnen laten gaan omdat er geen geld is voor een cadeautje. Je peuter maar even niks vertellen over Sinterklaas want er is geen geld om iets in de schoen te stoppen. Je zoon niet kunnen laten voetballen omdat er geen geld is voor de benodigde outfit. Je dochter niet de gedroomde opleiding kunnen geven omdat die simpelweg te duur is. Voor de kinderen in kwestie heel moeilijk, het leidt vaak tot sociale uitsluiting. Nooit ergens aan mee kunnen doen is ook armoede. En voor de ouders is het een constante bron van stress. Altijd nee moeten zeggen als je kinderen ergens om vragen en altijd wakker liggen met zorgen over hoe die kapotte telefoon gerepareerd kan worden of hoe je met die € 26 in godsnaam nog een week je gezin kunt voeden. Het onophoudelijke gepieker, de zorgen, de schaamte en de eenzaamheid die dat met zich mee brengt, daar kunnen wij ons geen voorstelling van maken.? Maar hoe fijn zou het zijn als wij met zijn allen, ieder naar eigen draagkracht natuurlijk, dat sociale vangnet zouden kunnen zijn, voor gezinnen zoals ik die hierboven schetste … Ik realiseer me terdege dat er grote moeite is met het strijkstokgevoel dat mensen hebben als ze geld doneren aan een goed doel. “Ik geef een tientje maar hoeveel komt er nou exact terecht op de goede plek?”
De LINDA. Foundation is anders. Omdat ik de komende vijf jaar, met hulp van onze uitgeverij, alle kosten betaal van de stichting (salarissen, kantoor, tv-reclame, folders, acties, etc. etc.) blijft er helemaal niets aan de strijkstok hangen. Sterker nog: we draaien het om. Ik garandeer en beloof persoonlijk dat honderd procent van de giften bij de gezinnen terechtkomt, maar ga ook nog eens proberen van jouw tien euro elf euro te maken of misschien wel twaalf of dertien.
Het eerste wat we gaan doen (en ik hoop dat ik op je support kan rekenen) is in december duizend gezinnen een cadeau geven. Een cadeau dat in zware tijden dat mentale steuntje in de rug is. We willen die duizend gezinnen een mooi doosje sturen (met dank aan DHL) met daarin zes cadeaukaarten. Drie van Albert Heijn, eentje van Intertoys, eentje van C&A en eentje van de Hema. Allemaal ter waarde van € 100 en vrij te besteden. Een cadeau dus van in totaal € 600. Daarvan kunnen ze wél dat Sint cadeautje kopen en een keer dat lekkere fruit, de schoolspullen, de verjaardagstaart, de pyjama en de winterjas.
Reken maar dat, als je als alleenstaande moeder met twee kinderen amper tachtig euro in de week hebt om alles van te moeten doen, eten, kleding, reparaties, contributies … dat dit een cadeautje is dat uit de hemel komt vallen en net het verschil kan zijn tussen het níét redden en het wel redden.
En wat geweldig om dat te krijgen van andere vrouwen in Nederland, die zich solidair met je voelen en zich een beetje om je bekommeren. Vrouwen die snappen dat het iedereen kan overkomen door een faillissement, scheiding of verlies van je baan. Omdat de bedrijven die ik hierboven noemde dit een prachtig initiatief vinden, geven ze ons veel meer aan waarde op die cadeaukaarten dan wij ervoor moeten betalen. Op die manier wordt jouw gift dus echt letterlijk meer waard. Er gaat helemaal niks af, omdat ik de kosten betaal en er komt zelfs een percentage bij door de beschreven sponsoring. Volgens René van de Camp van de geweldige Stichting Heppie, die ons enorm geholpen heeft, is dit een fantastisch cadeau. Als je afhankelijk bent van de Voedselbank heb je niets te kiezen. En dan is het meer dan fijn om als extraatje die cadeaukaarten te hebben, waarmee je je, al is het maar heel even, onafhankelijk zult voelen en zelf kunt beslissen of je aardbeien of perzikenyoghurt neemt.
De slogan van de LINDA. Foundation luidt: geven is nóg leuker dan krijgen. Ik hoop dat je dat met me eens bent en dat je bereid bent een ander gezin in Nederland een geweldig kerstcadeautje te geven.
Alle giften zijn welkom: tien euro, twintig, honderd … gewoon wat je kunt missen. Donateur worden kan ook. Op onze site lindafoundation.nl vind je alle informatie. Alvast ontzettend bedankt. Liefs, Linda