In de winter zit het gezin onder dubbele dekens om de verwarming zo min mogelijk aan te hoeven doen. “We zijn bang om een hoge energierekening te krijgen.” Bij Nasrien thuis staat er ook niet drie keer per dag een maaltijd op tafel. “We hebben eigenlijk eens per week de voedselbank, dat probeer ik te verdelen in die week.” Nadia vraagt wat de moeder van vijf het moeilijkste vindt aan armoede. “Dat ik niet word gehoord”, antwoordt ze eerlijk.
SCHOOL
Dat haar kinderen het zo zwaar hebben, vindt Nasrien het allerergst: “Vooral de struggles van mijn kinderen, waar zij tegenaan lopen en hun frustraties.” Haar oudste dochter Mia gaat bijvoorbeeld niet meer naar school. “Ze is eraf getrapt door de situatie waarin wij in leven. Zij heeft geen gelijke kans. Ze staan 3-0 achter”, legt Nasrien uit. De bezorgde moeder is op school “met de billen bloot gegaan” om de situatie uit te leggen, maar het mocht niet baten.
Ook zoon Zakariyya (15) lijdt door de armoede. Hij wordt gepest vanwege zijn kleding en de situatie thuis. “Je kent mijn verhaal niet, je weet niet waar wij doorheen gaan”, vertelt hij verdrietig in de studio. Hij raakt geëmotioneerd en zus Inayah neemt even het woord. “Het is heel erg zwaar geweest, vooral op de basisschool.” Zij en haar broertjes en zusjes wilden er als kind graag bijhoren, maar dat zat er voor hen niet in. Zo konden ze onder andere niet mee op schooluitjes, maar logen ze op die dagen dat ze buikgriep hadden.
ANGST
Nasrien schaamt zich niet, angst was altijd de overheersende emotie. “Ik was bang dat ik mijn kinderen zou kwijtraken.” Ze vroeg daarom niet om hulp, bang dat VeiligThuis op de stoep zou staan. Dochter Mia (22) herkent de angst van haar moeder. “Dat komt vooral omdat er gedreigd werd met: we gaan de leerplicht bellen of: er komt jeugdzorg. En ik wilde niet bij mijn moeder weggehaald worden.” Ook Mia hield daarom haar mond.
Ze hoopt dat mensen zich realiseren dat er veel armoede is in Nederland. “Ook al leven wij in een rijk land, armoede bestaat. Het is een monster en het pakt je van alle kanten, echt waar.” Ze vindt het het moeilijkste dat ze haar studie niet mag voortzetten, omdat ze niet genoeg studiepunten heeft gehaald. “Ik moest kiezen tussen studeren en zorgen voor mijn moeder. Zij heeft een auto-immuunziekte, dus het merendeel van de lasten kwam op mijn schouders terecht.”
“Ik hoop ooit uit de schulden te zijn”, zegt Nasrien als Nadia haar vraagt naar de toekomst. “Ik wil sowieso dat ik niet continu moet omkijken naar mijn portemonnee en dat ik gewoon een gelijke kans krijg, samen met mijn kinderen.” Ze vindt het belangrijk dat er over armoede gepraat wordt. “Vaak wordt het in de doofpot geduwd. Het volk gelooft niet in armoede.” Nasrien leeft nu 24 jaar onder de armoedegrens. “Mensen vragen: hoe dan? Mijn hulpvraag wordt niet gehoord.”
